sobota - Kapliczki, krzyże, pomniki

KAPLICZKI KRZYŻE KOŚCIOŁY POMNIKI AKTUALNOŚCI
INNE CIEKAWE OBIEKTY W POWIECIE GARWOLIŃSKIM
Kazik Paciorek
Przejdź do treści

sobota

Ukraina 2013

 Drohobycz
 Drohobycz – miasto rejonowe w obwodzie lwowskim Ukrainy, położone nad Tyśmienicą w Beskidach Brzeżnych. W 2001 roku liczyło ponad 77 tysięcy mieszkańców. Powstanie miasta jest ściśle związane z jego położeniem na tzw. szlaku solnym i z wydobyciem soli w okolicach. Pierwsze wzmianki o grodzie pochodzą z okresu Rusi Kijowskiej. Po przyłączeniu przez Kazimierza III Wielkiego Rusi Czerwonej do Królestwa Polskiego, miasto przeżyło swój pierwszy okres dynamicznego rozwoju. Żupy solne przeszły na własność królewską i były dzierżawione przybyszom z całej Europy, m.in. z Włoch. Kazimierz Wielki przyczynił się do powstania w Drohobyczu parafii rzymskokatolickiej, a w 1340 roku nadał miastu herb przedstawiający 9 topek solnych (tradycyjna miara soli) umieszczonych na granatowej tarczy, nad którą widniała korona królewska. W 1392 r. król Władysław II Jagiełło ufundował istniejący do dziś kościół farny, a w 1422 r. nadał miastu prawa magdeburskie. Przywileje miejskie były później wielokrotnie potwierdzane, m.in. przez Kazimierza IV Jagiellończyka w 1460, czy Aleksandra I Jagiellończyka w 1506 roku. Obwarowania miejskie składały się z wałów i bram miejskich: Zamkowej, Lwowskiej, Węgierskiej i Żydowskiej. Fortyfikacje z wałami i fosami otaczały także od czasów króla Zygmunta I kościół, a dzwonnica pełniła funkcję bramy. Ufortyfikowany był także cmentarz kościelny. W 1498 r., w wyniku najazdu turecko-tatarskiego, znaczna część miasta została zniszczona. W 1616 roku starosta królewski zezwolił Żydom na osiedlenie się na przedmieściach miasta. Podczas wojen kozackich w XVII wieku miasto było niszczone. W 1648 roku Kozacy dokonali rzezi mieszkańców w kościele farnym, po którym to wydarzeniu zamurowano wejście do świątyni, przez które wdarli się najeźdźcy. Miasto posiadało zamek starostów królewskich składający się co najmniej z dwóch budynków.
 Po pierwszym rozbiorze Polski (1772) wcielone do monarchii Habsburgów, pozostawało w jej składzie na terytorium kraju koronnego Galicji do upadku Austro-Węgier (1918). Drohobycz, pozostający ważnym centrum handlowym, pomimo nadania praw miejskich i licznych przywilejów królewskich (m.in. zwolnienie od czynszów miejskich i zezwolenie na pobór myta mostowego) nie rozwinął się jednak w większy ośrodek, aż do końca XIX wieku, gdy odkryto w pobliżu złoża ropy naftowej.

 W czasie II wojny światowej Niemcy utworzyli w Drohobyczu getto i wymordowali większość żydowskich mieszkańców miasta. Jedną z ofiar był Bruno Schulz.
 W Drohobyczu znajduje się "ulica trzech dat" – W czasach II RP była to ul. 11 Listopada, w czasach USRR była to ul. 17 Września, a obecnie w czasach Republiki Ukrainy ul. 22 Stycznia.

 Truskawiec

 Truskawiec – miasto w obwodzie lwowskim, w rejonie drohobyckim Ukrainy, do 1945[2] w Polsce, w województwie lwowskim, w powiecie drohobyckim, siedziba gminy. Położone u stóp Gorganów nad rzeczką Pomiarką, w odległości 90 km od Lwowa i 8 km od Drohobycza. Pierwsze wzmianki pochodzą z roku 1427 jako część polskich dóbr królewskich. W 1827 roku powstały tu pierwsze niewielkie zakłądy kąpielowe oraz cztery domy dla gości. W 1835 roku powstał zalążek uzdrowiska. W 1836 roku Józef Micewski, przy wsparciu Agenora Gołuchowskiego rozpoczął budowę łazienek zdrojowych. W 1853 Truskawiec odwiedził młodszy brat cesarza Franciszka Józefa, arcyksiążę Karol Ludwik, co spowodowało znaczny wzrost przybywających kuracjuszy. W 1870 Truskawiec przeszedł w ręce skarbu państwa, a w 1911 zbudowano tu dworzec kolejowy. W 1913 przebywało tu 5 tysięcy gości.
 W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Truskawiec. W tym okresie było to najmłodsze i bardzo modne uzdrowisko w Polsce. W okresie II Rzeczypospolitej w Truskawcu zbudowano 286 wilii, hoteli i pensjonatów. W okresie dwudziestolecia międzywojennego Truskawiec trzykrotnie otrzymał złoty medal jako najlepsze uzdrowisko Polski. Wypoczywali tu m.in. Stanisław Wojciechowski, Józef Piłsudski (który leczył tu niezyt żołądka), gościł premier Austrii z małżonką, prezydent Estonii i prezydent Turcji[3]. Innymi znanymi kuracjuszami byli: Leon Sapieha, Wincenty Witos, Ignacy Daszyński, Eugeniusz Bodo, Adolf Dymsza, Julian Tuwim, Stanisław Witkiewicz, Bruno Schulz, Zofia Nałkowska, Stanisława Walasiewiczówna, Halina Konopacka i Janusz Kusociński. W 1928 roku uzdrowisko odkupiła spółka akcyjna, na czele której stał Rajmund Jarosz (założyciel pierwszego towarzystwa ubezpieczeniowego w przemyśle naftowym, późniejszy prezydent Drohobycza i prezes Związku Uzdrowisk Polskich). W czasach Ukraińskiej SRR stare, przypominające Krynicę centrum zostało obudowane nieciekawą, wysoką zabudową.
 W parku zdrojowym znajduje się pomnik poświęcony Adamowi Mickiewiczowi, wystawiony w 1898 przez polskich mieszkańców Truskawca w setną rocznicę urodzin poety, jest on dziełem Tadeusza Barącza.

 Lwów cerkiew św. Jury
 chikatedralny sobór św. Jura we Lwowie – katedralna cerkiew archidiecezji lwowskiej Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego – metropolii halickiej. Jest położona przy placu św. Jura. Do 1946 była to archikatedralna cerkiew greckokatolicka. W czasach sowieckich (marzec 1946 – sierpień 1990) świątynia odgrywała rolę katedry prawosławnej patriarchatu moskiewskiego, w tym czasie usunięto z wnętrza niektóre ruskie i ukraińskie elementy, np. pomnik Markiana Szaszkiewicza oraz tron biskupi (zastąpiony prowizorycznym ołtarzem bocznym w stylu rosyjskim). W 1990 świątynię ponownie przejęli grekokatolicy. W 1991 papież Jan Paweł II ustanowił metropolitą lwowskim obrządku bizantyjsko-ukraińskiego kardynała Myrosława Lubacziwśkiego, od 1984 zwierzchnika wszystkich unitów. Cały zespół, otoczony murem, obejmuje, oprócz katedry, również dzwonnicę, budynki kapituły oraz pałac metropolitów. Całość stanowi niezwykle malowniczy, widoczny z daleka zespół architektoniczny.
 1998 sobór św. Jura razem ze Starym Miastem, Wysokim Zamkiem i Podzamczem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Cofnij do strony głównej          Cofnij do wyjazdy
Wróć do spisu treści